Bella bij de slinger met foto's van de trip die haar moeder voor haar heeft gemaakt.
Bella bij de slinger met foto's van de trip die haar moeder voor haar heeft gemaakt. Foto: Bob Awick

Bella (17) na half jaar zeilen weer terug in Nederland: 'Het is echt heel vreemd'

Mensen

LAREN - Bella de Monchy (17) uit Laren vertrok 20 oktober 2019 voor een half jaar zeilen met School at Sea. Afgelopen zaterdag werd ze in Harlingen opgehaald in een veranderd Nederland door het coronavirus. "Het is heel gek en het was vooral moeilijk om niet terug te mogen om de mensen in de groep en knuffel te geven, nadat de spullen in de auto waren geladen."

De tiener vertrok in de verwachting om lekker te gaan zeilen en cruisen naar de Cariben. "Een beetje zonnen, leren samenwerken en het avontuur aangaan. Ik stond open voor alles", vertelt Bella. Nu ze terugkijkt realiseert ze dat het zoveel meer is geworden en beseft ze dat ze in haar leven niet meer zo iets geweldigs zal meemaken.

Zoveel geleerd
"Aan boord leer je heel veel. Het is lastig om te vertellen wat allemaal en waar ik het meest van heb geleerd. Dat is zoveel: voor elkaar zorgen, realiseren hoe goed je het hebt - dat is in Cuba en Dominica echt anders -, eten wat de pot schaft en bijvoorbeeld rekening houden met elkaar." Ook was het wennen om zo lang weg te zijn van haar familie en vooral van tweelingzus Charlotte. "Met haar deed ik mijn hele leven echt alles, ook op vakantie gaan, maar zij is minder avontuurlijk."

Aan boord waren in totaal 37 leerlingen aanwezig, 4 docenten en nog wat crewmembers. "We hadden een vaste routine van twee dagen wacht lopen en twee dagen school. We hadden daarvoor boeken meegenomen. Ik wist helemaal niets van zeilen af, maar binnen een maand wist ik alles."

Mooie zonsondergangen
"Vaak zat ik boven in de mast of hing ik voor in het kluivernet op die dagen. Dan kon je van die mooie zonsondergangen zien. Die kleuren heb je niet aan land. De hele hemel was dan roze en oranje. Dat was wel het meest bijzondere. Maar ook de heldere sterrenhemel of de lichtgevende algen in het water. Ook de bezoeken aan de landen zelf waren bijzonder. We hebben bijvoorbeeld in Dominica bij rastafari geslapen, zijn in Panama geweest en midden in de jungle. Dat ga ik nooit meer in mijn leven vergeten."

Via via had ze van het zeilavontuur gehoord en voordat ze op reis ging, had ze er veel over gepraat. "Ik had ook informatieavonden bezocht en zo ging het avontuur steeds verder. Na het selectieweekeinde hoorde ik dat ik mee mocht." Volgens haar werd er voornamelijk gekeken of je dan in de groep paste. "Als je niet sociaal bent en niet met groepen om kan gaan, is het maken van zo'n reis toch een heel stuk moeilijker.” De voorbereiding duurt al met al twee jaar en je moet ook sponsors zoeken. Je krijgt daarbij hulp van een coach.

Begin allermoeilijkste
Het begin van de reis vond ze het allermoeilijkste. "Toen moest ik afscheid van mijn familie nemen en had ik ineens heel veel mensen om mij heen. Ik houd er van om me terug te trekken en dat kon niet. Nu wil ik juist mensen bellen en om me heen hebben", zegt ze lachend. "Het liefst zou ik iedereen van de reis weer snel willen zien, maar dat kan nu niet." Sociale media miste ze niet eens zozeer aan boord. "Terwijl ik op alle sociale media zit, maar niemand heeft een telefoon en er is ook geen verbinding op zee en op een gegeven moment denk je er niet meer aan."

Toen ze op de terugweg was, hoorde ze voor het eerst van het coronavirus. "Het leek niet zo erg te zijn allemaal en wat kun je er aan doen? Toen we net twee dagen van Bermuda weg waren richting de Azoren, hoorden we dat we daar niet aan land konden, vanwege de quarantainemaatregelen. Dat betekende dat we bijna een maand op zee zouden zijn en direct doorgingen naar Nederland. Dat is gek, geen land, geen vliegtuigen, helemaal niets meer om je heen."

Bezorgd
"Dan moet je het ook doen met wat er aan eten aan boord is. Dat was genoeg hoor, maar vooral veel rijst, bonen en havermout en geen gekke toetjes of vers fruit. Gelukkig wel genoeg vitaminen binnen gekregen. De kapitein was ook nog wel bezorgd, want de sfeer kan als je zo lang op zee bent snel omslaan. Gelukkig was het wel goed vol te houden. Je raakt op een gegeven moment een beetje in trance en in een ritme. Het ging eigenlijk snel voorbij."

Toen ze bij de kust van Engeland in de buurt waren, konden ze even naar huis bellen en hoorde ze dat haar zus - die een jaar hoger in 6 VWO zit - al geslaagd was, omdat het centraal examen niet door ging. "Heel gek om te horen. Ook dat ze thuis les hadden. Wij wisten aan boord daar niet veel van en dat is ook niet erg, want je kunt er ook niets mee. Maar als je thuis komt en je kan je buurvrouw niet een knuffel geven is dat echt raar."

Afmaken
Bij aankomst in Nederland hadden ze nog een week te gaan. "We hebben in Harlingen voedsel ingeslagen en getankt en zijn vervolgens nog een week in de Waddenzee voor anker gegaan. We wilden die 182 dagen wel helemaal afmaken en het was fijn om even aan het idee te wennen dat het over zou zijn."

Inmiddels is Bella weer met school begonnen. "Ik was al gewend om zelfstandig les te hebben en heb niet zoveel achterstand, dus dat gaat wel goed. Ik vind het wel gek om weer achter het bureau te zitten. Op het schip vlogen de boeken wel eens door de salon heen waar we leerden."

Wat moet ik dragen?
Ze heeft niet de liefde van haar leven ontmoet, "maar dat wilde ik ook niet. Als stelletje ben je meer op elkaar gericht en mis je teveel van het traject." Wennen is wel dat ze weer moet nadenken over wat ze moet dragen. "Oh mijn god, wat heb ik hier eigenlijk veel kleren en spullen, niet normaal. Aan boord had ik van mijn sponsor Hi-Tec maar een paar kledingstukken zoals twee broeken, twee truien, twee shirts met lange mouwen. Dat maakte daar dus niet veel uit."

Ze heeft zeker geen spijt van de reis. "Hooguit dat ik niet wat vaker vroeg ben opgestaan om walvissen te spotten, dat is heel mooi, maar werd op een gegeven moment wel gewoon en ik realiseer me nu dat het niet normaal is Het was echt een 'once in a lifetime'-ervaring en ik kan het iedereen aanraden. Jammer dat ik het nooit meer zo zal meemaken."

Uit de krant