Wachtershuisje 33. Deel II

Een van de meest unieke huizen in ons dorp - met de provincie- en gemeentegrens dwars door voortuin (Baarn) en huis (Laren) - beslaat slechts 80 m2. Het ligt in het bos, ruim 5 kilometer van het centrum, aan de spoorlijn Hilversum-Amersfoort. Veel mensen zijn altijd verbaasd dat Laren een spoorwegovergang heeft. Al sinds 1874. Herman Adriaan van den Wall Bake, muntmeester in Utrecht, eigenaar van het in de 19e eeuw aangekochte landgoed Den Vuurschenweg met buitenplaats Hoeve ter Heide, het latere Heidepark in de buurt van Anna’s Hoeve, moest destijds grond afstaan voor de aanleg van de Oosterspoorweg. Zoon Rudolph was directielid bij de H.IJ.S.M en initiatiefnemer. In ruil voor een grote som geld en – bedongen bij zijn zoon? - een uitzonderlijke eigen spoorweghalte: Zwarteweg. (1 juni 1874 tot 1898).

Met deze stopplaats kon de familie de vele tol omzeilen en de kinderen, die ‘s zomers op Hoeve ter Heide verbleven, comfortabel laten reizen naar school in de grote stad. Zwarteweg is nooit een stationnetje geworden, maar wel tot 1894 blokwachtershuis 33. Wie via ’t Bluk, Anna’s Hoeve richting Kievitsdal wandelt, passeert de spoorwegovergang. Ik heb de route naar de Lage Vuursche vele malen gelopen en genoten van alle muzikale bellenblazerij van vinken, koolmezen en andere mij onbekende operazangers. Toch bleef ik altijd nieuwsgierig naar wie er in dat huisje woonden.

Ik liep naar het hek, de hond sloeg aan. Boven de bel twee beachsigns waarop in Caraïbische kleuren: ‘Bon bini’ (’welkom’ in het Papiaments) en ‘Puur sterk’. Een jonge vrouw met een open hartelijk gezicht komt naar buiten. Rooske (39) heet ze. We spreken later af samen met haar man Niels (37). ‘Puur sterk’ is Rooskes bedrijfje. Na sportacademie, opleiding fysiotherapie en werk in een revalidatiecentrum vond ze het zinniger haar mensen niet binnen, maar buiten te begeleiden: als personal trainer. Een van de redenen dat ze beiden - ze leerden elkaar kennen tijdens een stage op Curaçao - in september 2017 vanuit Utrecht naar deze plek zijn verhuisd. Niels bedrijf biedt voor de kleine ondernemer een onlineboekhoudprogramma aan met de naam Rompslomp. Beiden zijn zeer sportief. Ze doen aan survivalrunning en adventureraces, uitputtende sportwedstrijden met kompas op zoek - via een eigen gekozen route - naar onbekende bestemmingen. Niels laat me zijn laptop zien met wat foto’s van vroeger. Wie de mensen bij het wachtershuisje zijn, weet hij niet. Duidelijk is te zien dat het een blokwachtershuisje is. Daarmee kon de blokwachter schouwen en de seinen/vlaggen langs het spoor bedienen om de machinist te laten weten of de baan al dan niet veilig was. Treinen die voorbijrazen, horen ze niet meer. Waar ze wel wakker van werden die eerste lockdown - toen er géén treinen reden - was het overweldigende geluid van de vogels: één groot concertgebouw. Niels vader is vogelaar: “Die haalt zijn hart op hier. En kinderen van vrienden staan de hele dag voor het raam naar de treinen te kijken.”
Maar als je zo geïsoleerd woont, heb je dan nog wel een Larens gevoel? “Eigenlijk hebben we door de coronatijd nog niet de kans gehad Laren beter te leren kennen. We vallen hier niet onder het standaardplaatje. Als we van vakantie terugkomen dan zijn we weer in ‘ons’ bos”, zegt Niels. “Onze oase”, valt Rooske bij.

Leo Janssen.
www.bol-an.nl