De wandeling.

Afgelopen paaszaterdag wandelde ik voor de Volksuniversiteit met 16 geïnteresseerden 2,5 uur langs Larense heggen en hagen. 7 kilometer boordevol onderwerpen. Over het armoedige harde leven van toen, de mondainiteit van nu, de romantische landhuisarchitectuur, de eeuwenoude Sint Janstraditie en vooral Laren als broedplaats van kunst, toneel en welstand. Markante anekdotes; serieus, soms tongue in cheek, afgewisseld met een gerucht of wat hilarische achterklap (over impressionist Max Liebermann die liefst 52 luizen telde na zijn huwelijksnacht (1884) in De Vergulde Postwagen, het latere Hotel Hamdorff). Het was een stralende lenteochtend. Om tien uur begonnen we bij de gevelsteen in het Brinkhuis, gelegd in 1881 door pastoor Hartman. Een tijd van – door stoomtram (1882) en forensisme – opkomst en emancipatie van het katholieke boeren- en weversdorp. Daarna de Basiliek, Sint Janstraditie, ‘Klein Vaticaan’ (de katholieke infrastructuur) en Daphne du Barry’s  ‘atletische’ verbeelding van schutspatroon Johannes de Doper. Langs poffertjeskraam door naar het Hamdorff-appartementencomplex, vernoemd naar visionair - in 1880 pleitte hij al voor een tramwegverbinding naar Laren - hotelier, makelaar, wethouder en kunsthandelaar Jan Hamdorff. Ik vertel over de ontdekking van het dorp door de kunstenaars Jozef Israëls, Albert Neuhuys en Anton Mauve. Wijzend naar de Van Wulfenbank lopen we via Brink door naar Mauvepomp en hoek Kerklaan, waar we tegenover de charmante burgemeesterswoning ‘Werk e(n) Rust’, beeldhouwer Pépé Grégoire bezoeken. Daarna richting Vlasschuur (Max Liebermann) en Groene Gerritsweg (Piet Mondriaan). Via het authentieke De Pijl kronkelen we rechtsaf tussen Porsches en SUV’s langs Modici (exclusieve mode, nooit uitverkoop!), poelier, groentenjuwelier en bakker naar het Mauvezand waar de meesterschilder ‘en plein air’ de schaapskudde bij een berkenbosje schilderde waar nu de vijver ligt (ooit was zijn doek meer waard dan een Rembrandt!). Na ‘de gesloopte Hut van Mie’ via Grenslaantje richting ‘Sheep coming and Sheep going’, het kombord op de Torenlaan. Even verder atelierwoningen van David Schulman, Co Breman en Gé Röling– de vader van Marthe. Aan de overkant Villa Oranjestein. Voorbij ‘de Boulevard of Broken dreams’ (Veldweg: roddel!) een blik op André van Duins ‘Buurtsuper’ (hoek Oosterend). Daarna Tafelbergweg (landhuis Pruikenburg), Leemzeulder, Montessorischool en Paviljoensweg op zoek naar Wally Moes’ ‘Klein Lindenhof’ aan de Oude Naarderweg naast Piet Mondriaan’ tweede pensionadres ‘De Linden’ (hij had er drie) en Roosje van Lelyvelds ‘Rozenhoeve’. 

Op de hoek bij het grijs-blauwe huis van Willy Sluiter steken we de Naarderstraat over naar het Rozenlaantje waar ir. Van Gogh liefst drie Van Goghs op het toilet had hangen. Door naar Verlengde Rozenlaantje. Matthijs Vermeulen componeerde er rond de akker zijn 5e symfonie. Terug naar de Drift waar Elias Stark, de kunstenaar/uitvinder van de tube tandpasta, een wonderlijk huis vanuit Amsterdam naar Laren versleepte. Even voorbij ‘Het Kinderhuisje’ waar Anne Frank overnachtte, linksaf de akker door naar Singer Laren, Villa Ariëtte, het huis van Mauve aan de Naarderstraat. We sluiten af bij de 500-jarige Johanneskerk. Bol an mensen, wat een schitterend dorp in nog geen 10.000 passen!

Leo Janssen
www.bol-an.nl