Een blokkie om met Snoetje

LAREN - Sinds mijn vrouw Annemarie op de Torenlaan ongelukkig viel en haar spieren en botten zo’n klap kregen dat het door rechtoplopen met krukken en pijnstilling over moet gaan, kan ze met Snoetje, ons Cotonnetje, geen ommetje meer maken. Voor beiden drie keer per dag een uitje. Nu ik dat van haar overneem, blijkt het een ware ontdekkingstocht.

Bij het hek begint het al. Met de ogen van een zigeunerkind is Snoetjes eerste blik gericht op mij. Althans op de koekies in mijn jaszak. Na een eerste consumptie trippelt het koket vooruit. De kont parmantig omhoog, haar staart wuivend in de lucht. Na een eerste verkenningsmeter onderaan de heg – er is mij weleens verteld dat snuffelen voor honden hetzelfde is als funshoppen voor dames - wordt ze meteen afgeleid door het stemgeluid van kinderen die achter ons met zijn drieën midden op de glimmende straat door de ochtendmist aan komen fietsen. Ze schiet naar rechts. Met de band hou ik haar strak. Even verder op Mauvezand 11 keft een Pommeriaantje wild rennend driftig om zich heen. Niet interessant voor onze bijna vijf maanden oude pup. Zorgvuldig richt ze haar witte snoet naar voren.

Tussen de herfstblaadjes zoekt ze naar alles wat blinkt, papier is of plastic. Wat een voor haar bedreigende rotzooi ligt er allemaal op straat. Ontspannen lopen is er niet echt bij. Bij de Remiseweg steken we over naar Kopjeskampen. Op de hoek kwispelt Nonnie achter het hek Snoetje tegemoet. Jacqueline vraagt hoe het met Annemarie gaat: ’Doe je haar de groetjes?’ We kuieren langs het vroegere buurtwinkeltje van Fietje Wijntjes het Oosterend op. Kuieren is eigenlijk niet het goede woord, lopen of wandelen ook niet, de beroemde Zweedse auteur August Strindberg gebruikte liever promeneren: voor je plezier wandelen alsof het een feest is. En dat is het voor Snoetje, want bij fotografe Ineke Vaasen wacht Iso, een borderterriër. Een keer per maand rijdt ze naar Bergen op Zoom voor een cursus voor jachthonden.

Als een living statue laat ze haar lieveling van boven naar onderen en van achteren naar voren door Snoetje besnuffelen. Daarna gaat het witte koekiemonster uitdagend op de weg liggen en tracht al blaffend Iso in beweging te krijgen. Het ongeleide projectiel heeft inmiddels de hele buurt wakker gemaakt. Brinkie aan de overkant krijgt achter het hek eenzelfde aubade. Ook Saartje, net terug uit Oostenrijk, wacht een crosstalk. Echt lopen is er niet meer bij als Karel Loeff met zijn blote voeten in sandalen komt aanfietsen en onze witte pluizenbol afstappend begroet. Wat een vrolijke buurtoploop.

Toch maar weer verder richting huis. De basiliek slaat al half tien. In de verte nadert een dame met Puck, een Basset Fauve de Bretagne, vertelt ze. Ze draagt een lange mantel. Een avond ervoor vloog Snoetje op een feestelijk verlichte Brink op ooghoogte bij Anna van Toor bijna in de zoom van zo’n sjieke jas. Om de hoek bij Pruikenburg, het landhuis te midden van hagen vol schitterende herfstkleuren, vliegt Snoetje als een drone boven op een mij onbekend ras. Lulu heet het ‘gewillig slachtoffer’. Hilarisch. Even ervoor, ik had het niet gezien, kauwt ze op een plastic dop. Koekie erin, dop eruit. Bol an mensen, wat een feest!