Maikel Goossens is helemaal in zijn element achter de openbare vleugel, zoals hier in een verpleeghuis in Weesp.
Maikel Goossens is helemaal in zijn element achter de openbare vleugel, zoals hier in een verpleeghuis in Weesp. Foto Marieke van Veen

'Thuis heb ik geen piano, hier kan ik toch spelen'

Mensen

BLARICUM - Maikel Goossens (64) uit Blaricum neemt trouw elke zaterdagochtend de bus naar Hilversum. Daar stapt hij over op de trein, om vervolgens vanaf station Weesp te voet de laatste kilometer naar het verpleeghuis De Hogeweyk af te leggen. Hij gaat op bezoek, maar niet bij een levend mens. Het is de piano in de hal die op hem wacht.

"Ik ben veel te laat begonnen met spelen", verzucht Goossens. Hij beroerde de toetsen voor het eerst toen hij al dik in de veertig was. "Toen woonde ik nog in Amsterdam, in de Pijp. Daar had je Tabitha: eigenlijk een verzorgingshuis, maar de hele buurt kwam daar om koffie te drinken."

Smaak te pakken
Toen Goossens eenmaal de smaak te pakken had, zocht hij steeds meer 'openbare' piano's op. Thuis had hij geen vleugel - nog steeds niet trouwens - dus als hij zich het pianospel eigen wilde maken dan moest hij daarvoor op zoek naar beschikbare instrumenten. Dan weer in een bejaardenhuis, dan weer in een boekhandel.

Gewoon doorspelen
Werden zijn toehoorders dan niet horendol als een bepaald stukje niet lukte en steeds over moest? De pianist: "Nee hoor, dat merkten ze niet. Als er iets fout ging speelde ik gewoon door. Inmiddels zitten de stukken er goed in en ben ik in staat uren achter elkaar en vrijwel foutloos de werken van mijn favoriete componist Fabrizio te spelen."

Lees verder in de digitale editie

Uit de krant