Levens van tweeling al 90 jaar nauw met elkaar verweven
WEESP - Ali en Gé van Koolbergen-Ham zijn niet alleen tweelingzussen, ze zijn ook beste vriendinnen, hechte buren en - door met twee broers te trouwen - ook nog eens schoonzussen. Afgelopen zondag vierden zij hun 90ste verjaardag. Samen natuurlijk.
door Marieke van Veen
Als hechte tweelingzussen samen je negentigste verjaardag kunnen beleven, dat vinden Ali en Gé van Koolbergen-Ham zelf ook wel heel erg mooi. Het werd groots gevierd met buren, vrienden en familie bij de Weesper Koe aan de Dammerweg. Een dag later kwam burgemeester Bas Jan van Bochove een gebakje eten.
Onafscheidelijk
Ali en Gé zijn onafscheidelijk sinds hun geboorte op 12 juli 1925 in hun ouderlijk huis aan de Hoogstraat. Ze trouwden later met twee broers en bleven ook na hun huwelijken min of meer onder een dak wonen. Tegenwoordig wonen ze in een appartementencomplex aan de Aetsveldselaan. De ochtend begint steevast met een gezamenlijk kopje koffie. Om half tien, de ene dag bij de een, de andere dag bij de ander.
Vier-eenheid
Tot enkele jaren geleden waren de tweelingzussen en de twee broers een vier-eenheid. Na hun trouwen bouwden ze een gezamenlijk huis aan de Rembrandt van Rijnstraat, waar ze hun gezinnen stichtten. Ook hun kinderen hebben hierdoor een hechte band gekregen. Toen de kinderen al lang en breed het huis uit waren en de jaren lichamelijk gezien begonnen te tellen, besloten de vier te verhuizen naar gelijkvloerse appartementen in wijk Zuid. De ene zus met haar man op de eerste etage, de andere zus met haar man op de tweede. In 2011, zeer kort na hun zestigjarig huwelijk overleed Ali's man Eduard van Koolbergen.
Nooit uitgepraat
Sindsdien houdt Robbert van Koolbergen een extra oogje in het zeil bij zijn schoonzus. De zussen komen ook nog vaak en graag bij elkaar over de vloer. "En dan bellen ze ook nog veel. Soms probeer ik iets op televisie te volgen, maar ze raken nooit uitgepraat", lacht Robbert. "Het is maar goed dat ze geen eeneiige tweeling zijn, dan was het vast nog erger geweest."
'Soms wil ik iets op tv volgen, maar die twee raken nooit uitgepraat'
Boodschappen
De dames gaan ook wel eens samen op stap. Ali: "Ik rijd geen auto meer en ook fietsen durf ik niet meer aan. Maar Gé heeft zich voor haar rijbewijs laten keuren en samen gaan we vaak boodschappen doen. Dan gaat Rob niet mee, hoor. Daar houdt hij niet van." Bij andere uitstapjes dringt Ali zich zo min mogelijk op: "Ze moeten ook dingen samen kunnen doen vind ik. En anders voel ik me toch ook maar het vijfde wiel aan de wagen."
Schooltje spelen
"We kennen elkaar van jongs af aan", vertelt Robbert. "De opa van Gé en Ali was bestuurslid van de Nederlandse Protestanten Bond, waar mijn moeder organist bij was. Ik denk dat we al met elkaar speelden toen we een jaar of zes, zeven waren." Gé knikt: "Dan kwamen Robbert en Eduard ons zondagmiddag halen. Dan speelden we schooltje en dat soort dingen." Na de lagere schooltijd verwaterde het contact in eerste instantie een beetje, maar toen ze als tiener weer met elkaar begonnen op te trekken bloeide er wat moois op.
De aanhouder wint
Ali en Eduard waren de eerste die trouwden. Robbert was op dat moment nog helemaal niet bij Gé in beeld. "Als meisje zei ik altijd: 'voor mij geen Van Koolbergen'. Maar de aanhouder wint hè?" Ali: "Op een dag werd ik door Eduard en zijn familie mee uitgevraagd voor een boottochtje naar de Loosdrechtse plassen. Het was prachtig weer, echt een heerlijke dag. Gé mocht ook mee, maar ze zag toen nog niets in Rob. Dus bleef ze thuis. 'Wat moet ik met dat joch?, zei ze. Rob is namelijk twee jaar jonger." Toen de vonk uiteindelijk toch oversloeg, werd Rob uitgezonden als militair. Gé: "We hebben twee jaar lang eigenlijk alleen maar via brieven contact gehad. Toen hij terugkwam, herkende ik hem bijna niet. Zo mager en getekend." In 1954 gaven Gé en Robbert elkaar dan toch het jawoord.
Op naar de honderd
De rest is geschiedenis. Bijna zestig jaar lang hebben de tweelingzussen en de twee broers een nauw verweven leven gehad, waaraan ze warme herinneringen bewaren. Ook na het overlijden van Eduard is de band nog steeds zeer hecht. Wie weet prijken ze over tien jaar wel weer met een foto in deze krant, als ze hun honderdste verjaardag vieren. Als je de dames samen zo ziet stralen, is dat helemaal niet ondenkbaar.