De Nijmegenaar die Weesper werd
WEESP - In 1995 zei Chiel Ariaans in een interview in het WeesperNieuws dat zijn oude vrienden hem voor gek verklaarden. Want hij en zijn vrouw Jo hadden gezegd dat ze ooit nog weleens zouden terugkeren naar Nijmegen. "Maar als ze dan hier waren met carnaval en ze zagen hoeveel mensen wij hier kennen en wat wij hier allemaal hadden, dan zouden wij wel maf moeten zijn om Weesp ooit nog te verlaten."
Ariaans ("zeg maar Chiel") zou altijd in Weesp blijven. Vorige week zaterdag overleed hij, morgen zou hij 81 jaar zijn geworden.
Stationnetje
Als marineman zag hij veel van de wereld. "Stuurman? Nee hoor, zo'n heroïsch baantje had ik niet. Ik was administratief medewerker van de huishoudelijke dienst." Hij voer onder andere op de Karel Doorman. De marine bracht hem in Weesp, waar meer marinemensen een woning konden krijgen. Het was in 1965. Hij, Jo en de kinderen kwamen vanuit Rotterdam met de trein naar Weesp om kennis te maken. "We kwamen aan op een piepklein stationnetje en daar stonden we dan. Zijn we eerst wat gaan drinken bij café Spoorzicht. Daarna de sleutel gehaald en rond gaan kijken. Ik woon hier nog steeds met veel plezier", zei hij precies dertig jaar later in deze krant.
Zachte g
De Nijmegenaar werd als snel een Weesper, hoewel hij zijn prachtige zachte g behield. Chiel werd al snel bekend als iemand die zich enthousiast inzette voor The Victory, ADE, de VVV en natuurlijk carnavalsvereniging De Weesper Moppen. Thuis mocht hij graag lezen en puzzelen, vooral doorlopers.
Het was opmerkelijk dat Chiel voorzitter is geweest van eerst The Victory en later ADE, twee Weesper voetbalclubs waar toch enige rivaliteit tussen bestond. Maar Chiel vond dat dat moest kunnen. "Dat zou anders toch te gek zijn?" Beide clubs hielp hij uit een moeilijke periode de weg omhoog vinden.
Weesper Moppen
Geweldig trots was Chiel op het feit dat hij Prins Carnaval mocht zijn toen de Weesper Moppen 33 jaar bestonden, een jubileum dat groots werd gevierd. "Een absoluut hoogtepunt", zei hij in het interview in 1995. Vanuit het Nijmeegse was hij natuurlijk anders gewend, maar Chiel was erg te spreken over de manier waarop in het bovenrivierse Weesp in die tijd carnaval werd gevierd. Zeker in het jubileumjaar, toen er een grote feesttent was bij het zwembad.
In het interview in 1995 keek Chiel vooruit naar zijn pensioen. Gevraagd of hij nog 'iets' in Weesp wilde gaan doen, zei hij dat hij dan wel vooral met jonge mensen wilde werken. "Oude mensen kunnen soms zo zeuren, daar heb ik helemaal geen zin in." Als buutprater van de Weesper Moppen sloot Chiel zijn buut dan ook altijd af met: "Beste mensen wat ik u wil vragen. Elkaar in het leven te verdragen. Laten wij proberen. Elkaar te waarderen. Zing, lach en laat een traan. Werk mee aan een prettig bestaan. En mocht u eens treuren. Denk aan mijn advies. Nie kniezen... nie zeuren."
'Prins Carnaval in het jubileumjaar was een absoluut hoogtepunt'