Rare tijd
Jan: "Jan Koper."
Stefan: "Met de Sint"
Jan: "Voicemail... Ik ben er even niet, spreek iets in na de pieptoon." (piep)
Stefan: "Sint zat te denken, na een bewogen jaar... we moesten maar eens meer aandacht aan elkander schenken.
Laten we met het einde van 2017 in het verschiet afscheid nemen van dat grijsgedraaide lied, laten we grensoverschrijdend zijn, laten we stappen in dat treintje van je dromen, dat altijd aankomt op plekken waar je ooit ben geweest, of nog nooit eerder bent aangekomen. Beste Jan, laten we niet wachten tot oud en nieuw, we maken er gewoon nu al wat van. Het is een rare tijd, maar het is altijd een rare tijd."
Jan: "Stefan! Ik ben er... Kom net van mijn vader die in het ziekenhuis is opgenomen met een zware longontsteking."
Stefan: "Oh jeetje, ik had net iets ingesproken op je voicemail. Hoe is het met hem?"
Jan: "Hij is kwetsbaar maar opgeruimd. Bijna 92, maar toch. Ik voel meer dan ooit dat hij mijn vader is en ik zijn zoon."
Stefan: "Ben je enig kind?"
Jan: "Bepaald niet. We waren met z'n elven of daaromtrent. Mijn ouders boden een thuis aan kinderen die het op een of andere manier minder getroffen hadden. De deur stond zogezegd altijd open."
Stefan: "Je ouders zijn optimisten."
Jan: "Ja, was vergeten dat dat ook in mij zit. Laatste keer dat hij in Weesp was, genoot hij van de binnenstad en van de Vecht. Hij was zomaar met de trein gekomen om samen met mij een ijsje te eten bij Nelis."
Stefan: "Fijn."
Jan: "Als ik bij hem ben, nu hij zo broos is, zie ik ook weer wat een wilskracht hij heeft. Dat is mooi, ook al is het een rare tijd, maar het is altijd een rare tijd."
Stefan: "Huh, dat is wonderlijk dat je dat zegt."
Jan: "Het is de titel van een nummer van Rick Hoogendoorn, zanger en acteur. Die treedt binnenkort trouwens op in Café The Walrus. Maar hoezo wonderlijk?"
Stefan: "Luister je voicemail zo maar af."
Jan: "Ik ga nu even sinterklaaskippensoep maken, daar knapt alles van op."
Stefan: "Sterkte Jan en hou vol."
Jan: "Zeker! Hou vol."