Geheugen
Wij krijgen in Weesp en in heel Nederland een golf van nieuwe zieken. Zieken die we misschien niet direct als patiënt herkennen. Het kan zomaar onze buurvrouw, opa of collega zijn. Het is de vrouw die bij de supermarkt niet goed meer weet hoe ze moet afrekenen. Gelukkig helpen medewerkers haar! Het is de man die elke dag geld overhandigt aan een stel jongens, in het park langs Smal Weesp. Niemand komt hem te hulp. Niemand durft vragen te stellen. Hij vraagt zelf toch ook niet om hulp? Dat hij dat misschien niet meer vragen kan... dat kunnen we ons gewoon niet voorstellen! Toch wordt hij bijna dagelijks bestolen. Niemand die er wat aan doet. Het is de dame die haar pasje met pincode afgeeft aan een wildvreemde persoon die aanbelt met een onwaarschijnlijk verhaal. We zijn omringd door mensen die deze ziekte hebben.
Toen ik als huisarts begon, had ik misschien één patiënt met dementie per jaar in de praktijk. Dit aantal is nu vele malen groter en groeit nog steeds. Dementie is iets dat gewoon gaat worden in Weesp. Misschien is het dat nu al. Alleen hebben we dat misschien nog niet in de gaten. Velen denken: personen met dementie wonen in een verpleeghuis. Niet dus. De meeste patiënten wonen gewoon thuis.
Onze manier van leven wordt steeds ingewikkelder. Voorrang in 30-km-straten in Weesp, wegomlegging Van Houtenlaan, poortjes bij het NS-station en slimme telefoons zijn maar een paar voorbeelden waarbij het geheugen belangrijk is. Wat te denken van gescheiden afval inzamelen? Prima voor het milieu. Een ramp voor een patiënt met dementie.
Een dementievriendelijk hotel of gemeentehuis is prima, maar niet genoeg. Er komt een vloedgolf aan. Dat is niet iets om bang voor te zijn. Wel om je op voor te bereiden. De aandachtige lezer weet al lang: we moeten zelf leren actief om te gaan met dinges... hoe heet dat ook al weer - dementie. Het beeld herkennen en deze persoon zonodig helpen. Mensen in onze omgeving hebben dat nodig. Wij hebben dat nodig. Wij hebben elkaar nodig.