Sandra: 'Ik heb nooit haat gehad dat mijn moeder mij heeft weggegeven'
De 57-jarige Sandra Kamphuis uit Eemnes voelt zich momenteel de blijste vrouw op de wereld. Ze vond deze zomer haar familie in Griekenland.
Eemnes "Het voelt als een warm bad", vertelt Sandra. Ze is net terug van een weekje Griekenland, waar ze nu zonder de camera's van het tv-programma 'Spoorloos' tijd heeft doorgebracht met haar nieuwe familie. "Het is de mooiste zomer van mijn leven. Deze ontmoeting na 57 jaar voelt qua onvoorwaardelijke liefde en warmte hetzelfde als met de mensen die ik al 57 jaar ken." Kamphuis voelt zich eindelijk thuis.
Op het dressoir pronkt nu ook een foto van Sandra's biologische moeder Rubina Vassilopoulou (77). De gelijkenis is bizar treffend. "Het eerste dat ik voelde was liefde. Ik heb ook nooit haat gehad dat mijn moeder mij heeft weggegeven", zegt Sandra.
Rubina was 19 jaar oud toen in een ziekenhuis haar dochter geboren werd. De baby werd direct na de geboorte afgestaan en een jaar later geadopteerd door Goos en Miep ("Ik had waanzinnig lieve adoptieouders"), die toen direct ook nog een drie maanden oud jongetje adopteerden. "We werden samen uit Griekenland gehaald. Mijn broer heeft geen behoefte aan zijn biologische ouders, maar steunt mij ontzettend. Echt heel lief."
Sandra kreeg als meisje van zeven jaar te horen dat haar ouders niet haar echte ouders waren. "Ik ben zo boos geweest", vertelt ze. "Ik vond het vreselijk. Alles om me heen werd donker en ik wilde helemaal niks meer. Als dwarse puber heb ik weleens geroepen: had me maar daar gelaten. Adoptievader Goos overleed toen Sandra dertien was, moeder Miep vijf jaar geleden. Nooit namen de adoptieouders het initiatief om de zoektocht naar Sandra's Griekse ouders te starten. "Achteraf gezien had ik dat wel gehoopt, maar vooral mijn moeder is altijd bang geweest mij kwijt te raken." Uit respect voor haar heeft Sandra daarom nooit intensief gezocht naar haar afkomst.
Één keer eerder - tijdens een reis naar Athene toen ze 25 jaar oud was - voelde Sandra de onweerstaanbare drang om haar wel te vinden. "Toen ik op Griekse grond stapte, wist ik het zeker: dit is mijn thuis." De reisleidster regelde voor haar contact met een maatschappelijk werkster, maar zij raadde Sandra af te gaan zoeken en vertelde dat er alleen maar ellende van kwam. Onzeker als ze was, durfde ze niet door te pakken en haakte af. Toch keerde het gevoel van zoeken naar haar roots in de jaren die volgden regelmatig terug, maar tot directe acties leidde het niet.
Ta Pedia
En toen was daar de jongste zoon van Sandra en haar echtgenoot Guus. "Hij zei op een dag: 'Mam, misschien heb jij nog een moeder en ik een oma.' Ik hield de boot af, maar hij bleef aandringen." Uiteindelijk trok ze de stoute schoenen aan, meldde ze zich aan bij de Facebookgroep Ta Pedia (voor Griekse geadopteerde kinderen, red.) en schreef een jaar geleden naar 'Spoorloos'. Ze had er weinig fiducie in, maar haar brief werd eruit gepikt en de reis gemaakt. Twee dagen lang filmden ze met het Spoorloos-team. Duidelijk is geworden dat haar biologische ouders óók naar Sandra hebben gezocht. "Mijn biologische vader is aan de deur van mijn nichtje geweest, maar dat heeft ze nooit verteld, en Rubina heeft nog in Duitsland naar mij gezocht omdat ik daar in een kerkje gedoopt was. Er is wel altijd een vermoeden geweest dat mijn moeder een kindje had gekregen, maar mijn stiefvader heeft tot afgelopen juli nooit van mijn bestaan geweten. Hij heeft mij echter liefdevol - als een eigen dochter - omarmd. Rubina en haar man kregen samen geen kinderen. 'Aan mij kan het niet liggen', zei ze hem altijd. Nu is duidelijk waarom."
Sandra's Griekse moeder is dementerende. "Daarom kan ze op veel vragen geen antwoord geven." Wel wil Sandra dolgraag weten of ze uit liefde geboren is. "Dan valt alles echt op zijn plek."
'Toen ik op Griekse grond stapte, wist ik: dit is mijn thuis'