'Fik in Verdrag van Istanbul. Ze leven het toch niet na'
Levensgrote foto's van mensen die in het verleden te maken hebben gehad met huiselijk geweld of mishandeling reizen door de regio. De Larense Moon van Buuren kreeg een relatie met een voor haar imposante man en vecht - na haar scheiding - nu al jarenlang als een leeuwin voor haar kroost.
Laren Moon van Buuren (49) is slachtoffer van huiselijk geweld. Ook een aanranding op 13-jarige leeftijd door een bekende liet destijds diepe sporen na. Niemand geloofde haar in die tijd. "Het is een soort van doofpot ingegaan."
Totdat ze jaren later over dat incident en de intimidaties die ze voelde tijdens de begrafenis van haar oma door diezelfde man, hem hierover een brief schreef. "Ik heb de last daarmee bij hem teruggelegd, en dat luchtte mij op." Enkele jaren terug kreeg ze de dochter van deze man op bezoek. Zij vertelde dat haar vader ook haar had misbruikt. "Geweld stopt niet als je het negeert." Moon heeft destijds erkenning en de armen van haar ouders gemist, maar ziet een overeenkomst in de wijze waarop de Nederlandse Staat tegenwoordig huiselijk geweld faciliteert en slachtoffers bescherming en erkenning onthoudt.
Begin van het einde
Jaren later - ze was 35 jaar, ondernemer en weduwe - kreeg Moon een relatie met een toen voor haar imposante man. Ze bouwde samen met hem een nieuwe zaak op, woonde in een riante villa, reed in een dikke auto, had geld als water, trouwde en kreeg een koningskoppel als kinderen. Maar haar huwelijk bleek een luchtkasteel, ze zat gevangen in een gouden kooi. "Eigenlijk ging het al snel mis in onze relatie", zegt ze nu. In hun 'verkeringsperiode' werkte Moon zich drie slagen in de rondte, maar eenmaal net getrouwd werd ze als dank - hoogzwanger - met het personeel erbij door haar kersverse echtgenoot met keiharde (scheld)woorden vernederd en uit het bedrijf geknikkerd.
Vernederd en bedrogen
Moon: "En toen had ik niets. Met mijn opleiding die ik jaren daarvoor was begonnen na de verkoop van mijn winkel was ik uiteindelijk in mijn laatste jaar gestopt toen we net samenwoonden. Hij kon het ineens toch niet aan dat ik een eigen leven had en niet bij hem was. Het gaf conflicten, hij zette me ineens buiten de deur of was minstens niet te genieten. We bouwden aan een nieuw bedrijf en binnen de kortste keren had ik het ook zo druk dat ik geen tijd meer had om naar college te gaan. Ik was dus gestopt, maar met gemengde gevoelens. Ik genoot namelijk ook erg van mijn eigen dingen als studie, paarden en vriendinnen. Maar het opbouwen van een bedrijf vond ik ook heerlijk. Na de geboorte van ons eerste kind was mijn leven ineens gereduceerd tot uitsluitend thuis zijn. Ik voelde me vernederd en bedrogen. Er volgden steeds vaker escalaties als hij thuis was en ik werd steeds banger. Later kwamen de excuses en de beloften - met tranen - dat dit nooit meer zou gebeuren."
'Ik heb de last daarmee bij hem teruggelegd, en het luchtte mij op'
Koude uitsluiting
Ze wilde hem geloven. Maar Moon bleef voor onaangename verrassingen komen te staan. Zoals dat begon tijdens het plannen van het huwelijk, toen bleek dat haar partner de bruiloft verkocht had aan een tv-zender en de roddelbladen. De bruid vond het verschrikkelijk, maar werd door haar aanstaande onder druk gezet als ze het zou verpesten. Ze liet het gaan, net zoals ze een handtekening onder de huwelijkse voorwaarden met koude uitsluiting moest zetten. Een grote fout, blijkt nu. Want toen ze zes jaar geleden samen met haar twee kinderen aan haar huwelijk ontsnapte ("meer dood dan levend"), kwam ze van een koude kermis thuis. "Ik sta nog steeds in de overleefmodus."
Bijstand
Sindsdien woont ze in een sociale huurwoning onder het bijstandsniveau. Naast een beetje alimentatie van haar ex voor haar kinderen krijgt ze gelukkig (financiële) hulp van familie en vrienden. Zelf vecht Moon al jarenlang als een leeuwin voor haar kroost. Maar het is soms hartverscheurend en alle processen en rechtszaken gaan de Larense niet in haar koude kleren zitten. "Mijn geest is sterk, maar mijn lijf zit vol met stress. Als mijn ex ons een fatsoenlijke alimentatie had betaald en zich normaal had gedragen dan had ik allang weer kunnen werken. Maar nu ben ik bijna vijftig en zit ik aan de grond. Het lukt mij met deze voortdurende ellende niet om mijn leven op te bouwen."
Weg met Verdrag
De reizende ZIE#expositie op het Plein 1945 is ze vorige week met een vriendin gaan bekijken. Ze voelde verontwaardiging toen ze het logo van Veilig Thuis op de indrukwekkende foto's zag staan. Deze hulporganisatie heeft haar in de kou laten staan. "En vele andere moeders in dezelfde situatie. Het gevoerde beleid is echt alarmerend." Respect heeft ze voor de mensen die zichzelf bloot durven te geven. Zelf is ze het geloof in rechters, de Raad van de Kinderbescherming, politie en gemeente verloren. "De fik in het Verdrag van Istanbul. Ze leven het toch niet na", zegt zij boos. "Recent heeft de Hoge Raad nog een jongetje van tien jaar toegewezen aan zijn pedofiele vader omdat de moeder niet meer met de vader om de tafel wilde. De moeder heeft het nakijken en dat is een schending van het Verdrag van Istanbul. Het is zó schandalig." (In het Verdrag van Instanbul staan maatregelen van de Raad van Europa om geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld te voorkomen. Nederland heeft dit verdrag in november 2016 aangenomen en ondertekend, red.).
"In een relatie met huiselijk geweld is er namelijk altijd sprake van ongelijkwaardigheid", legt Moon uit. Hulpverleners, Raad van Kinderbescherming, instanties, maar uiteindelijk vooral de rechters sturen haar inziens altijd aan op gelijkwaardig ouderschap. Dit is een fuik. "Dat kan wanneer je als partners gelijkwaardig bent aan elkaar, maar wat er nu gebeurt is dat het slachtoffer met de dader om de tafel moet. Het enige dat dan helpt is dat je weer naar iemands pijpen gaat dansen. Dit is in strijd met het Verdrag van Istanbul. Ik laat me niet langer blootstellen aan de terreur van mijn ex. En in plaats van bescherming te krijgen, loop je met zo'n besluit dus een fors risico. Wat ik zo graag wil voor mijn kinderen en mezelf is rust en vrij zijn", besluit zij.