'Complimenten voor iedereen aan en rondom het bed!'
Donderdag 14 juni 2018. Voor het naar bed gaan, poetst Joop van der Schaaf zijn tanden. Plotseling heeft hij geen gevoel meer aan de linkerkant van zijn gezicht. 112 wordt direct gebeld. Ondertussen vallen steeds meer functies uit. Het optillen van zijn linkerarm stagneert ook. De ziekenbroeders vertrouwen het niet en piepen de brandweer op. Joop wordt met een hoogwerker uit het slaapkamerraam getild en met spoed naar Tergooi gebracht.
Eemnes "Daar was het de eerste dagen heel kritiek", zegt Joop van der Schaaf (58) nu bijna vijf maanden na zijn hersenbloeding. "De artsen kregen mijn bloeddruk niet omlaag en ik had alleen maar barstende koppijn." Daar weet hij weinig meer van. "Ik ben drie weken 'kwijt'; mijn lichaam was in een soort van winterslaap gegaan."
Eenmaal gestabiliseerd kwam hij weer terecht in Tergooi. Toen hij daar was aangesterkt, verhuisde hij naar revalidatiecentrum Naarderheem in Naarden en vervolgens naar Merem (voormalige Trappenberg) in Hilversum.
Sinds enkele weken is hij thuis. Daar redt hij zich inmiddels met behulp van zijn echtgenote Marjan en zijn kinderen Tineke en Simon best goed. Hij slaapt in de woonkamer en met behulp van een stok kan hij weer lopen. "Maar het kost moeite en ik moet bij elke stap nadenken." Wel reist hij voor verschillende therapievormen driemaal per week op en neer naar Merem. Daarnaast heeft hij gesprekken met maatschappelijk werk en de revalidatiearts. "En ik tafeltennis weer", glimlacht hij van oor tot oor. Tijdens een toernooi in zijn geliefde Friesland wist hij onlangs zelfs de aanmoedigingsprijs te veroveren.
Revalidatie is vooral hard werken en veel zelf doen, zo heeft de Eemnesser ervaren. Beter worden en terugkeren in de maatschappij is zijn goal. "Het is belangrijk dat je voor jezelf realistische doelen stelt waar je dan met z'n allen naartoe werkt." Van der Schaaf was voor zijn hersenbloeding actief lid van skûtsje Eemlander. Een van zijn doelen was om aanwezig te zijn bij de opening van het IFKS skûtsjesilen (25 augustus, red.). "Toen de artsen daaraan wilden meewerken, schoot mijn motivatie met sprongen omhoog. En wat was het fijn toen ik mijn team zag komen aanvaren, ze wisten van niets!"
Na Joops hersenbloeding is het gezin Van der Schaaf hard geconfronteerd met de zorg in Nederland. "Daar lig je dan plotseling in het ziekenhuis, helemaal overgeleverd aan de medische zorg", vertelt Van der Schaaf. "Je leest weleens wat in de krant over de omstandigheden in de zorg, kosten rijzen de pan uit, ziekenhuizen gaan failliet, slechte salariëring voor het verplegend personeel, bureaucratie en overmatige regelgeving. Er deugt helemaal niets van de zorg hoor je dan, maar wat ben ik dankbaar dat er nog zo veel (jonge) mensen kiezen voor een baan in de zorg. Groot compliment voor iedereen aan en rondom het bed! We mogen in Nederland blij zijn met al die fantastische mensen die dag en nacht voor de patiënten klaar staan." Hij is er danig van onder de indruk geraakt.
De humoristische Joop is (bijna) altijd positief gebleven. "Ik voel mij niet zielig, ook al zit ik nu in een rolstoel. Vlak na mijn hersenbloeding was ik links geheel verlamd. Mijn been en arm functioneerden niet meer en waren ook ongevoelig voor koud en warm. Daarnaast had ik moeite met praten, was het zicht links niet aanwezig en moest ik middels een tilzak in en uit bed gehesen worden, ook voor het toiletbezoek. Dat is inmiddels allemaal redelijk tot goed hersteld. Elke kleine verbetering en/of terugkeerfunctie voelt als een grote overwinning, die dan ook telkens weer uitbundig wordt gevierd. Dat is het mooie van therapie. Je ziet iedere patiënt vooruitgaan. We lachen veel samen en soms huilen we even samen. Met elkaar slaan we ons door deze moeilijke tijd heen", gaat Van der Schaaf verder.
Belangrijke steun krijgt hij daarbij ook van zijn gezin, want ook daar is de klap hard aangekomen ("gelukkig krijgen ze daarbij hulp van maatschappelijk werk"). De Eemnesser heeft echt bewondering voor zijn vrouw en kinderen en hoe zij met de nieuwe situatie omgaan: "Ons leven staat op z'n kop, maar wij slaan ons er tot nu toe heel goed doorheen." Marjan was streng voor haar Joop: "Ik kan hem alles wel uit handen nemen, maar daar komt hij niet verder mee." Ondertussen laat de Eemnesser zich zo veel en vaak mogelijk in het dorp zien. "Ook op feestjes. Ik heb tenslotte al veel bereikt en dat wil ik uitstralen."
Hoe de toekomst eruit gaat zien, is onbekend. "De grote bloeduitstorting in mijn hoofd wordt langzaam door mijn lichaam opgeruimd en er zijn geen zwakke plekken in de aderen te zien. Niemand kan mij een indicatie geven of ik weer (volledig) herstel. Voorlopig is er nog voldoende vooruitgang te zien en wordt doorgegaan met mijn behandeling. Ik hoop volgend jaar weer zelf te kunnen zeilen. Dat is mijn nieuwe doel. Wat het gaat betekenen voor mijn werk als accountmanager is heel onduidelijk. Maar ik werk nu eerst aan mijn gezondheid."
Het revalideren gaat voor Van der Schaaf dus voorlopig nog door. Het wachten is nu op een op maat gemaakte rolstoel ("kan wel drie maanden duren") en hopelijk snel een scootmobiel. Een Wmo-medewerker is bij het gezin thuis geweest, maar een scootmobiel was volgens deze medewerker - voor nu - nog een brug te ver. Zo ontzettend jammer, omdat de actieradius van de Eemnesser hiermee behoorlijk vergroot wordt. Dan kan hij er zelfstandig op uit trekken. Dat er het een en ander schort aan de bureaucratie in gezondheidszorg, ontkennen Joop en Marjan niet. "We kunnen er boeken over schrijven en uren over praten, maar dat is niet onze aard." Het zijn met name karakter, doorzettingsvermogen én humor die het gezin Van der Schaaf op de been houden.
Een oorzaak voor de hersenbloeding is niet direct aan te wijzen, maar mogelijk heeft het te maken met lange tijd een veel te hoge bloeddruk. "Een familiekwaaltje", weet Joop. Hij stak zijn kop in het zand, maar: "Het is een hele harde leerschool."
