Buddy Loes Wiggerts (61): 'Werd er maar meer naar elkaar om gekeken'
Loes Wiggerts is zeer actief als buddy van een moeder en kind uit Eritrea en samen met haar man Cees is zij buitengewoon actief in het Taalcafé.
Eemnes "Als de vrijwilligers allemaal zouden stoppen, stort het land in", zegt Loes Wiggerts (61) uit Eemnes. Voor haar is het heel gewoon dat ze haar medemens een helpende hand toesteekt. Maar dat de Laarder Courant de Bel haar heeft uitgeroepen tot Eemnesser van het Jaar vindt ze een beetje te veel van het goede. "Ik vind dit heel leuk en ben blij verrast, maar er zijn zo veel meer mensen die hiervoor in aanmerking komen."
De glanzende award past echter perfect in haar prijzenkast, naast het 'Koetje' en de koninklijke onderscheiding.
Vrijwilliger Loes werkt acht uur per week op de administratie van een hoveniersbedrijf in Eemnes. Niet op vaste tijden. Door deze flexibele houding van haar werkgever kan Loes haar vele vrijwilligerswerk goed combineren. Ruim twee jaar is ze - als mede-initiatiefnemer van Goede Buren - buddy van een acht jaar geleden gevluchte en gescheiden 35-jarige vrouw uit Eritrea. Het verhaal van deze vrouw - even oud als haar eigen dochter - is schrijnend. Ze vertrok naar Soedan en zwierf vervolgens jarenlang rond. Waarom ze wegging uit haar land is nog altijd niet duidelijk. Haar twee kinderen (nu 13 en 15 jaar) bleven achter. Onderweg raakte ze ongewenst zwanger. "Het jongetje - nu zes jaar - is dol op zijn moeder, maar zij heeft hechtingsproblemen. Beiden zijn nu in traumabehandeling bij Stichting Centrum '45 in Diemen."
Loes is de steun en toeverlaat voor de moeder en zoon, die sinds drie jaar in Nederland zijn. Hiervan wonen ze twee jaar in Eemnes. Inmiddels wordt hard gewerkt aan gezinshereniging. Loes: "Haar tienerkinderen zijn ondertussen gevlucht naar Ethiopië en van daaruit is het mogelijk hen naar Nederland te halen. Hun biologische vader is in Italië opgedoken en we hopen dat de ambassades van die landen de vader en kinderen oproepen voor het afstaan van DNA-materiaal. Hiervoor moet de rechter opdracht geven. Hopelijk is er een match en stemt de vader in met de hereniging.Tot die tijd hebben de kinderen en hun moeder contact via telefoon en WhatsApp."
De band met 'haar' statushouders is niet altijd makkelijk, geeft Loes toe. "De taal is nog steeds een probleem. De moeder pakt het moeilijk op door de trauma's en haar achtergrond." Maar Loes blijft haar steunen. "Wat als niemand zou zeggen: kan ik je helpen?"
Ook leidt de Eemnesserse op vrijwillige basis uitvaarten in de katholieke Nicolaaskerk. Ze volgde daarvoor een jaar lang een cursus en ondertussen heeft ze twee uitvaarten zelfstandig kunnen leiden. "Dat doe ik samen met een andere vrijwilliger. Het is niet het makkelijkste werk. We schrijven overwegingen, heten de mensen welkom en praten alles aan elkaar." Tot haar werkzaamheden behoort ook de doopvoorbereiding. Ze gaat het gesprek aan met de ouders en legt hen uit dat dopen niet vrijblijvend is. "Je zet je kind tenslotte op de weg van Jezus en daar horen ondersteuning en begeleiding bij."
Daarnaast hebben Loes en Cees altijd de deur opengezet voor vakantiekinderen uit Polen en Armenië, gaan ze de komende dagen oliebollen bakken voor Pax Kinderhulp ("daar is onze zoon weer bij betrokken"), is Loes actief bij de jaarlijkse herderstocht en vervangt zij Cees als hij niet het wekelijkse Taalcafé kan bezoeken. Kortom, Loes heeft gewoon een groot hart. Geven is haar met de paplepel ingegoten. "Je krijgt er ook zo veel voor terug. Laatst bij de Lidl komt het Eritrese jongetje op me afgerend om me te knuffelen. Dan kan mijn dag niet meer stuk. Het geeft zo veel voldoening. Werd er maar meer naar elkaar om gekeken."