Renate de Leeuw (47) verschijnt na infarct aan start Dam tot Damloop
De wereld van Renate de Leeuw (47) uit Laren stond op 19 april 2018 op de kop. In haar hotelkamer in het Braziliaanse São Paulo kreeg ze een hersenbloeding.
LAREN De actieve, sportieve, niet-rokende en met mate drinkende Renate de Leeuw, die destijds nog maar kort een snoepwinkeltje aan de Schapendrift runde, haar eigen bedrijfje R.X.A. Hospitality Services had en al 25 jaar de wereld overvliegt als stewardess, kon plotseling niets meer. Haar rechterzijde was verlamd en ze kon niet meer praten. De scène 'Wiggle your big toe' uit de film 'Kill Bill' spookte in het Braziliaanse ziekenhuis almaar door haar hoofd.
Op die bewuste donderdag in april vorig jaar had ze bij het opstaan - na een leuke avond met collega's - een katerig gevoel. "Maar eigenlijk kon dat helemaal niet. Ook kreeg ik mijn omelet niet weg." Toen een collega haar bij de hotelkamer kwam oppikken om Havaianas (slippers, red.) te kopen, zakte ze voor zijn ogen in elkaar. "Ik voelde iets in mijn hoofd en werd kortademig", herinnert De Leeuw, alleenstaande moeder van de 20-jarige Raúl, zich. Er werd snel geschakeld en binnen no time lag ze in het ziekenhuis. Haar bloeddruk was 220/150. Sky high voor deze jonge vrouw. Na een dag of twee kreeg ze weer een soort van gevoel terug in haar lichaam en na vier dagen weer haar spraak.
Twee weken later mocht ze terug naar Nederland. Ze revalideerde thuis met behulp van haar zoon, moeder en goede vriendinnen. "Zij hebben mij er echt doorheen gesleept. Alhoewel ik aanvankelijk de hulp niet wilde accepteren omdat ik niet afhankelijk van anderen wil zijn. Maar ik moest..." Nog iedere dag merkt ze de gevolgen van haar herseninfarct, maar ze is vastbesloten om weer volledig te herstellen. "Gek genoeg zie je aan de buitenkant niets aan me, maar er zijn dagen dat mijn been zó zwaar is dat ik die niet kan optillen om te lopen. Ook ben ik sneller vermoeid en maak ik tegenwoordig lijstjes en schrijf ik mijn taken in een schriftje. Ik moet heel gestructureerd te werk gaan." Ze realiseert zich dat ze te veel hooi op haar vork heeft genomen. "Ik zie het als een overdreven vorm van een burn-out. Maar Every disappointment is a blessing zegt mijn moeder altijd, want er gebeurt nooit iets zonder reden."
Inmiddels traint ze al een poosje voor de wandelvariant van de Dam tot Damloop op 21 september. Haar vriendinnen Kristel, Claire en Miranda lopen met haar mee. Op eigen initiatief heeft ze daar als goed doel de Hersenstichting aan gekoppeld. "Er is nog heel veel onderzoek naar hersenletsel nodig, en nu ik zelf ervaar hoe heftig het is, zie ik meer en meer het belang ervan in." Haar teller staat inmiddels op 1.373 euro. Zie je ertegenop? "Ja, niet zozeer tegen de afstand, maar vanwege mijn lichaam. Maar we gaan 'm uitlopen. 'Al ga je op onze rug', zeggen mijn vriendinnen." Inmiddels werkt ze weer als stewardess en vanuit haar hospitalitybedrijf.