Marleen Molenaar.
Marleen Molenaar. Foto: Leo Janssen
Bol an

Marleen Molenaar

Algemeen

HUIZEN - Van de week belde Sylvia van den Akker over een door haar en haar vriendinnen voor de 25ste keer te houden ‘Vintage Fashion-sale’, gehouden in het Huis van Eemnes op 10 oktober tussen 19.30 uur en 22.00 uur.

‘Duurzaam goed’ tegen kleine prijsjes voor de Gooise vrouw. Van alledaags tot poepchique. In deze tijd van inflatie voordeliger dan shoppen in ons mode mekkadorp.

Mede-organisator is - voor mij verrassend- vanaf de première Larense Marleen Molenaar, een bijzondere vrouw met een indrukwekkende palmares op sportgebied, pionier van het Nederlands vrouwenvoetbal.

Door Rinus Michels in de Telegraaf ooit aangeduid als ‘de nieuwe Cruyff, maar dan een meisje’. Mede oprichtster van de vrouweneredivisie, 16-voudig voetbalinternational met Vera Pauw en Sarina Wiegman, technisch manager vrouwenvoetbal AZ en Ajax, speelde na haar voetbalcarrière (ze scheurde haar enkelband, die alleen verholpen kon worden door het breken van haar enkel, hetgeen ze weigerde) met Sjaak Swart bij Lucky Ajax en het Story artiesten-elftal.

Terug van Fit 20, waar je slechts 20 minuten in de sportschool intensief aan je conditie werkt en je je gewone kleding aan kunt houden, zit ze in het Brinkhuis aan een ‘café Marleen’, zwart met een wolkje schuim.

Geboren in Koog aan de Zaan, op haar tweede verhuisd naar Laren. Dochter van Rina Molenaar van Zoest - de geliefde ‘koningin van Laren’, die op latere leeftijd zomers ‘resideerde’ op het terras van Maximiliano - en Cees Molenaar, sinds 1953 met broer Klaas oprichters van Wastora (WASmachines, STOfzuigers en RAdio’s), geldschieters KFC, FC Zaanstreek en eigenaren AZ’67.

Vader Cees speelde zeven keer in het Nederlands Amateurelftal (er waren nog geen profs). Zodoende maakte 8-jarige Marleen bij wedstrijden van de oud- internationals kennis met voetballegendes als Abe Lenstra, Cor van der Hart en ‘zwarte panter’ Frans de Munck. Aan het eind van zo’n match was het: ‘Marleentje, jij mag ook een penalty nemen’.

Een meisje met een bal was een bezienswaardigheid. Met haar 7 jaar oudere broer en zijn voetbalmaten, voetbalde ze hele middagen: ‘We ademden thuis voetbal. Vader overleed 51 jaar oud aan leukemie. Een enorme klap. Ik was idolaat van hem. Meisjesvoetbal was nog heel ver weg. Voorafgaand aan de aftrap van de finale van het jongens schoolvoetbaltoernooi werd ik door twee heren van de middenstip gehaald.’

Bij de de Tros penalty bokaal met Theo Koomen, Frans Derkx waarvan de eindronde bij AZ werd gehouden, mocht ze - door haar vader gearrangeerd - buiten mededinging er een paar nemen. De winnaar schoot er twee van de vijf in.

Pim Doesburg wilde voor Marleentje de stip verleggen naar 8 meter, maar ze wilde dat niet. Ze schoot er alle drie in. De Pippi Langkous van het meisjesvoetbal werd de pionier van het vrouwenvoetbal.

‘Het niveau wordt steeds beter.’ Euforisch kijkt ze naar de volle stadions. ‘Met alle internationals van destijds werden we tijdens het EK in Utrecht door de KNVB verrast met ‘een haasje’, een onderscheiding tot dan toe voor alleen debuterende mannen in het nationale elftal.

‘Geweldig dat meisjes nu kunnen doen wat ze leuk vinden. In mijn jeugd was meisjesvoetbal tot 16 jaar verboden. We kwamen van ver, maar hebben het met zijn allen voor elkaar gekregen’, klinkt Marleen bescheiden. Bol an mensen, vergeet u maandag de kleertjes niet?

Leo Janssen