Love stories.

Twee keer kwam deze week Barbará op mijn pad. Allereerst verscheen de ‘dame en noir’ met die kristalheldere stem bij het televisievierluik CHANSONS! waarin aangever Matthijs van Nieuwkerk de anekdoteschatkist over het Franse levenslied (Volkskrant) van ‘mister Snollebollekes’ Rob Kemps leeghaalt en op een jongensachtige, haast idolate manier afstoft (Trouw). Daarnaast kwam ik haar naam tegen op de Facebookpagina van Wim Jordaan ‘Sinds ik als toeschouwer meewandel met de muzikale tocht van Matthijs en Rob door Parijs, hoor ik overal de stem van Barbara. Ma plus belle histoire d´amour. Ik hoor haar om de hoek van de prachtig gerestaureerde Johanneskerk, op het plein voor de Basiliek, op het Mauvezand als ik het huis van Leo Janssen passeer.’ 

Wat grappig! Dit chanson, ‘het mooiste liefdesverhaal ooit’, stond op de eerste lp die ik, verliefd op Annemarie, voor haar verjaardag kocht. Een paar jaar later – begin jaren zeventig - nam ik als samensteller van het TROS radioprogramma n Mondje Frans diezelfde poëtische chansons op tijdens een liveconcert in Eindhoven. Vier uur van tevoren sloot de vedette zich volledig op in haar kleedkamer, (Qu’on ne m’ordonne pas. Je suis reine en mon île). Onvergetelijk, die mysterieuze, spannende en haast onbenaderbare sfeer om haar een paar vragen te mogen stellen. Het lukte. Dagenlang walsten haar chansons, virtuoos begeleid door accordeonist Roland Romanelli, door mijn hoofd. Ma plus belle histoire d´amour is een emotionele ode aan haar publiek. Het blijft moeilijk te bevatten dat jullie maar blijven terugkomen: jullie (c’est vous) zijn mijn mooiste liefdesverhaal. Ik ben gek op liefdesverhalen. 

Over de verslaggeefster van Margriet bijvoorbeeld die voor haar lezeressen een missionaris in de diepe oerwouden van Afrika moest interviewen voor de jaarlijkse goededoelenactie van het vrouwenblad. Ze werd verliefd op hem. Hij op haar. De pater die jarenlang in de bush avontuurlijk had geleefd, werd de orde ‘uitgeknikkerd’. Nu wonen ze op een flatje in Gorkum. 

De meest verrassende lovestory is van mijn vroegere secretaresse, een vrolijke dertiger, al jaren vrijgezel en bijzonder attent: een echte verwenner. ‘s Avonds kwam ze, meestal vergezeld door haar moeder, naar de opnames. Toen ik met televisie stopte, nam ze een andere baan. Ze werd op de universiteit aanspreekpunt voor oud-studenten en regelde met name de succesvolsten voor een college waar anderen iets van konden opsteken. De gastspreker die ze had geregeld was een belangrijk zakenman: in China, Zuid-Afrika én Londen. Daarnaast was hij een enorme fan van de wereldberoemde mezzosopraan Cecilia Bartoli. In New York kwam hij erachter dat ze in Amsterdam zou optreden. De weduwnaar had een kaartje over. Wie zou hij meenemen? Hij belde mijn vroegere secretaresse. Ze had wel zin in een avond toparia’s. Het concert was overweldigend. Tijdens de aria Voi che sapete gebeurde het. Hij pakte haar hand. Na afloop vroeg hij haar mee te gaan voor een drankje naar het hotel. Dat weigerde ze, maar sprak: ‘Morgenochtend ben ik bij het ontbijt om zeven uur.’ De prins was gevonden. ‘Mon plus belle histoire d’amour’ en ze leven nog steeds lang en gelukkig.

Leo Janssen.
www.bol-an.nl